De grens is dun

De toeschouwers joelen wanneer de man zich opmaakt voor het eindspel. 
De glinsterende broek tekent zijn billen,
De roze kous kopieert de kleur van zijn lippen.
Zijn heupen verlengen zijn bewegingen,
zijn slepende voetstappen tekenen in het zand.
Dan haalt hij zijn degen boven
en vindt feilloos de plek tussen de ogen.
Hij doodt de stier.

Hoe kan zoveel man zo vrouwelijk zijn?
Het is een vraag die zij zich vaak stelt.
Ze zoekt naar dat androgyne
een vrouwelijk bekken in een slipje met bult,
borsten boven rechte heupen.

Maakt roze mannen breekbaar?
Verraden volle lippen hun kwetsbaarheid?
Tekent een zachtere kaaklijn hun vrouwelijk alter ego?

Experimenteren met groen en roze,
de kleuren van een vampier, lacht ze.
Vooral het roze is delicaat.
Eén streek teveel en kunst wordt cabaret.

De wimpers zijn aangezet met mascara,
De roze boa kronkelt rond haar lijf.
Follow me prevelen haar lippen
rood en glossy
De voeten zijn breed voor de pumps,
de kuiten dik voor de fijne kousen.

De grens is dun.
Alleen voetballers en matadors dragen roze met stijl.
Ze zetten hun viriliteit extra in de verf.
Over de anderen wordt gemeesmuild.

Vrouwen kunnen alles aan,
Wit, roze, zwart,
Tule, linnen, brokaat.
Maar stevige passen en een diepe stem brengen gezag,
een mantelpak en een vuist op tafel maken indruk.
Een handtas moet vergezeld zijn van daadkracht.
Een succesvolle vrouw is een van de jongens.
Macht is masculien,
gezag draagt een broek.

Ze schildert graag over oude doeken heen,
de resten van de vorige ervaring boetseren een nieuwe.
De littekens op het canvas tekenen de mannen,
die nooit ongeschonden kunnen zijn.
De mannen dragen sporen van hun voorgangers,
ze uiten zich onbewust, ongewild.
Zijn zij de toekomst?
Die mannen met hun feminiene trekken,
die hun zijn niet in hokjes opdelen en in laatjes die nooit opengaan.

Staat de zachtere kaaklijn garant voor mededogen?
Betekenen de hogere jukbeenderen empathie?
Inviteert het schuine hoofd voor dialoog? 

Ze vraagt het zich af.

Zouden die machtspolitici die hun lijf mannelijker en jonger willen maken
ook een vrouwelijke toets aanvaarden?
Zou de wereld anders worden geregeerd?
Zou religie om geluk gaan en niet om dominantie?
Zou het beter zijn?

Ze vraagt het zich af. 

Corry Hancké

A narrow margin

Spectators clamor for the final act.
Glittering pants define thighs,
pink stockings reflect lips.
His hips are fluid in motion,
trailing steps tracing the sand.
Then, he draws his sword
and flawlessly he seeks the spot,
between the eyes.
He kills the bull.

How can maleness be so feminine?
A question she often poses.
She looks for the androgynous,
a female pelvis,
high breasts and narrow hips.

Does “pink” really menace males?
Do full lips reveal fragility?
Does a softer cheek expose the feminine,
the Alter Ego?

She muses, why not experiment
in green and pink, vampire colors.
Pink especially is delicate.

A stroke too much
and drama turns to farce.
Eyelashes in mascara,
a pink boa twines her body.
Follow me. Her lips invite me,
red and glossy.
The feet, wide in pumps,
calves too sturdy for finery.

A narrow margin…
Matadors wear pink with style,
it affirms their virility.
In pink, other males reap derision.

She loves to paint over old canvases,
with remnants of yesteryear renewed.
Scars dress the males,
who can never be unblemished.
They carry ancestral features,
and express themselves unsolicited,
perhaps unconsciously.

Are they of the future?
Males with effeminate features,
who place their essence not in closets,
nor in drawers that never open.

Does the milder face assure compassion?
Do high cheekbones imply empathy?
Does the tilted head seek dialog?
She wonders…

The power brokers who cultivate
youthful mien and masculinity,
would they accept the feminine touch?
How would they govern themselves?
Would religion bring fulfillment
instead of repression?

Would it all be better?

She wonders…

Corry Hancké / Interpretation by Philip van Oppen