Boekontwerp
Zeker in deze vluchtige, digitale tijden vinden mensen het fijn dat ze iets in handen kunnen houden. Een boek voelt “echt” aan. Het wordt bewaard, gekoesterd. Ook de jongere generaties van digital natives weten papier te appreciëren. Daarom geef ik mijn project Inktvissers graag een plek op deze website. De Inktvissers is een team van storytellers, vormgevers en fotografen. Ik trek dit project tezamen met Kristin Wuyts.
“The only reason to buy a paper book any longer is to own it and cherish it and remember it and tell a story about it.”
Een selectie uit recent, minder recent werk en publicaties
Oud en nieuw. Allemaal samen in een overzicht. Het mag. Het ene komt immers voort uit het andere. Mijn creatief proces verloopt organisch. Ik maak geen plannen, leg me geen beperkingen op, hou me aan geen enkele norm. Ik maak waarnemingstekeningen maar evengoed abstracties. Natuurlijk selecteer ik wat ik tonen wil en wordt er veel werk overschilderd of vernietigd… maar de enige die daarover iets te zeggen heeft ben ikzelf.
Post it
“Ik hou van tekenen en schilderen op A4 formaat . Vertrekkend van willekeurige lijnen of vlekken maak ik associaties. Dan ga ik keuzes maken. Wat mag blijven? Wat ga ik overschilderen? Na verloop van tijd ontstaat er een gelaagd werk.”
“Kunst laat sporen achter - net als de natuur. De werken in de reeks Taking the Air Back maken dat proces expliciet.”
Taking the air back
Ik vind mijn inspiratie in de natuur, in schaduwpartijen, bij de bewegingen die planten maken in de wind…
“Ik rol olieverf uit op een paneel. Daarop leg ik een vel zijdepapier waarop ik met mijn handen of met een stokje ‘touch drawings’ maak. Deze monteer ik op pagina’s van een oud boek die beschilderd zijn met roze bollen. Dit is het resultaat.”
“Schilderende vrouwen hebben altijd bestaan, alleen hield de kunstgeschiedenis hen te lang vast in een achterafkamer van het atelier. Het boek Vrouwenstreken brengt hen voor het voetlicht.”
“Waar Kazli vrouwelijkheid opzoekt in het vrouwelijke model, experimenteert Marie Verdurmen met de projectie van het feminiene in mannelijke modellen. Ze vervrouwelijkt mediasterren om hun kwetsbare zelf te openbaren: Maakt roze mannen breekbaar? Verraden volle lippen hun kwetsbaarheid? Tekent een zachtere kaaklijn hun vrouwelijk alter ego? De identiteit van Ernest Hemingway, Bob Dylan [afb. 34] of Jonathan Rhys Meyers wordt plots androgie. Verdurmens spel met gender daagt uit om anders en telkens opnieuw te kijken. ”
